Europese leiders in migratiestrijd: Brussel zoekt nieuwe grenzen
Brussel, donderdag, 17 oktober 2024.
Tijdens een cruciale top in Brussel op 17 en 18 oktober 2024 buigen EU-leiders zich over strengere migratieregels. Premier Dick Schoof steunt het idee van ‘terugkeerhubs’ buiten de EU. Italië’s deal met Albanië dient als voorbeeld, terwijl landen als Nederland druk zetten op snellere uitzettingen.
Politieke spanningen en strategische zetten
Terwijl Europese leiders zich verzamelen in Brussel, is er geen tekort aan politieke spanning. Dick Schoof, de Nederlandse premier, heeft zijn kaarten op tafel gelegd door zich uit te spreken voor de oprichting van ‘terugkeerhubs’ buiten de Europese Unie. Deze hubs zouden fungeren als verzamelplaatsen voor afgewezen asielzoekers, een idee dat steun krijgt van Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie. Italië’s recente overeenkomst met Albanië, waarbij onderschepte migranten naar Albanië worden gestuurd, wordt door velen gezien als een mogelijke blauwdruk voor dergelijke hubs[1].
Druk van binnenlandse politiek en electorale overwegingen
De druk op Europese leiders is groot, deels door binnenlandse politieke overwegingen. In Duitsland heeft de herintroductie van grenscontroles in het Schengengebied de aandacht getrokken als reactie op tegenvallende verkiezingsresultaten[2]. Minister van Asiel, Marjolein Faber, heeft Oezbekistan genoemd als een mogelijke opvanglocatie voor afgewezen Afghanen, een suggestie die op weerstand stuitte. Ondertussen stelt de Poolse premier Donald Tusk voor om het asielrecht tijdelijk op te schorten, een controversieel voorstel dat zowel binnen Polen als binnen de EU tot verhitte debatten leidt[3].
De Europese Unie balanceert op een dunne koord
De Europese Unie staat voor een delicate balans: enerzijds de noodzaak om migratie effectief te reguleren en anderzijds het behoud van fundamentele rechten. Het huidige terugkeerpercentage van afgewezen asielzoekers ligt rond de 20%, wat als te laag wordt beschouwd[4]. Er zijn drie blokken binnen de EU: landen die concrete afspraken willen, landen die zich richten op algemene richtlijnen, en landen die geen verdere afspraken wensen. Deze verdeeldheid maakt een gezamenlijke aanpak uitdagend. Terwijl de top in Brussel voortduurt, blijft de vraag of een gezamenlijke strategie mogelijk is of dat individuele landen hun eigen weg zullen blijven volgen[5].