Illegale Verhuur: Statushouders Maken Amsterdam tot Winstgevende Woningmarkt
Amsterdam, zaterdag, 14 juni 2025.
Tientallen statushouders in Amsterdam misbruiken hun met voorrang verkregen woningen door deze illegaal door te verhuren. Onderzoek onthult een schokkend verdienmodel waarbij kleine kamers voor 400 euro en studio’s in het centrum voor 1500 euro worden verhuurd. Deze praktijk ondermijnt de sociale woningmarkt en beperkt de kansen voor reguliere woningzoekenden. De hoge prijzen en ondoorzichtige verhuurkanalen, vaak via Arabischtalige Facebookgroepen, maken dit een urgent maatschappelijk probleem dat de effectiviteit van de huisvestingsregels ter discussie stelt.
Illegale Verhuurpraktijken Onthult Ernstig Woningmarktmisbruik
Uit een diepgaand undercoveronderzoek is gebleken dat tientallen statushouders in Amsterdam hun voorrangswoningen systematisch illegaal verhuren, met prijzen variërend van 400 euro voor een kleine kamer tot 1500 euro voor een volledige stadscentrum-studio [1][2]. Deze praktijk wordt voornamelijk gefaciliteerd via Arabischtalige Facebookgroepen, waar statushouders hun woningen commercieel aanbieden [2]. Het probleem is wijdverspreid en doet zich voor in meerdere grote steden zoals Amsterdam, Rotterdam, Maassluis en Capelle aan den IJssel [2].
Maatschappelijke Impact en Bestuurlijke Uitdagingen
Het ministerie van Volkshuisvesting erkent de ernst van de situatie en noemt de illegale onderverhuur ‘bijzonder betreurenswaardig’ [2]. Woningcorporaties zoals Ymere hebben al huurovereenkomsten beëindigd van personen die woningen illegaal verhuurden [2]. De praktijk creëert praktische schaarste op de woningmarkt en belemmert reguliere woningzoekenden in hun zoektocht naar betaalbare huisvesting [2]. 3.75 keer zo duur zijn de illegale verhuurprijzen vergeleken met reguliere huurprijzen.
Handhaving en Toekomstige Aanpak
Hoewel woningcorporaties en gemeenten het probleem onderkennen, blijft effectieve handhaving complex [2]. De verantwoordelijkheid voor aanpak ligt voornamelijk bij lokale instanties, die vaak pas ingrijpen na concrete meldingen of controles [2]. Het probleem onderstreept de noodzaak van strengere regelgeving en toezicht op de toewijzing en het gebruik van sociale huurwoningen door statushouders [GPT].