Kamerleden: De Stille Europese Wetgevingsmachine achter de Schermen
Den Haag, dinsdag, 15 juli 2025.
Nederlandse Kamerleden werken intensief aan Europese wetgeving, maar hun cruciale inspanningen blijven onopgemerkt in de media. Ondanks minimale publiciteit volgen parlementariërs uit verschillende partijen, zelfs de PVV, actief EU-wetsvoorstellen als rapporteurs. Hun werk achter de schermen is essentieel voor het vormen van regelgeving die rechtstreeks Nederlandse burgers beïnvloedt, zonder dat het grote publiek hiervan op de hoogte is.
Kamerleden als EU-wetgevingsmachine
Nederlandse Kamerleden uit verschillende politieke partijen, waaronder de PVV, zijn actief betrokken bij Europese wetgeving als EU-rapporteurs. Specifiek zijn PVV-Kamerleden Jan Valize, Jeremy Mooiman, Henk De Vree en Jeanet Nijhof bezig met belangrijke dossiers zoals de digitale netwerkverordening, wonen, financiën en het Europese landbouwbeleid na 2027 [1]. Caroline van der Plas (BBB), voorzitter van de commissie Europese Zaken, benadrukt het belang van deze werkzaamheden: ‘Als je wil werken op deze plek, moet je je niet te laf voelen om ook de corveetaakjes op te pakken’ [1].
Informatiestromen en parlementaire betrokkenheid
De Tweede Kamer ontvangt dagelijks gemiddeld twee brieven over EU-zaken, wat wijst op een intensieve informatiestroom [1]. Tijdens het Kamerdebat over EU-informatievoorziening werd gesproken over de snelheid en kwaliteit van deze communicatie. Opvallend is dat slechts 5 van de 20 fracties deelnamen aan het Europese debat [1]. Isa Kahraman van NSC benadrukt dat ministers in Brussel niet anders mogen stemmen dan de Kamer hen in een motie opdraagt [1].
Europese besluitvorming achter de schermen
De commissie voor Europese Zaken speelt een cruciale rol in het controleren van de onderhandelingen van de Nederlandse regering met andere Europese landen [2]. Ze bespreekt onderwerpen als EU-uitbreiding, de toekomst van de EU en de EU-meerjarenbegroting. Ondanks het belang van deze werkzaamheden blijft media-aandacht minimaal, waardoor het publiek weinig zicht heeft op de complexe Europese besluitvorming [1][2].