Nederland verliest zijn 'mini-Fellini': Frans Weisz overleed gisteren op 87-jarige leeftijd
Nederland, maandag, 8 december 2025.
Frans Weisz stierf gisteren aan alzheimer. De regisseur van ‘Rooie Sien’ en ‘De Inbreker’ liet een enorm oeuvre na van meer dan 200 films. Zijn vader werd vermoord in Auschwitz, hijzelf overleefde de oorlog ondergedoken in Limburg. ‘Niet-filmen is voor mij niet-leven,’ zei hij ooit. Zijn zoon Géza deelde in juni nog een ontroerend bericht over zijn dementerende vader op sociale media.
Een carrière van meer dan vijftig jaar eindigt
Producent Matthijs van Heijningen bevestigde gisteren het overlijden van zijn goede vriend [1][2][3]. Weisz leed aan alzheimer [1][2][3]. De regisseur werkte meer dan vijftig jaar in de Nederlandse filmindustrie [1][2]. Hij won Gouden Kalveren voor ‘Leedvermaak’ en ‘Bij nader inzien’ [1][2]. In 2018 werd hij geridderd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau voor zijn verdiensten voor de Nederlandse film [1][2]. Zijn laatste grote film was ‘Het leven is vurrukkulluk’ uit 2018, een verfilming van Remco Campert’s boek waarin zijn zoon Géza de hoofdrol speelde [1][2].
Van Auschwitz tot Fellini-vergelijkingen
De Tweede Wereldoorlog bepaalde Weisz’ leven en werk [1]. His vader, een Duits-Joodse acteur, werd verraden en vermoord in Auschwitz [1]. Zijn moeder overleefde het kamp [1]. Frans zelf overleefde de oorlog ondergedoken bij een boerengezin in Limburg [1][2]. Filmjournalist Ischa Meijer noemde hem ‘mini-Fellini’ vanwege zijn beroep en geringe lengte [4]. Weisz maakte in 1981 de geprezen film ‘Charlotte’ over de Joodse kunstenares Charlotte Salomon [1][2]. Hij zei daarover: ‘Ik zou mijn leven kunnen indelen in de periode vóór Charlotte en na Charlotte’ [1][2]. In 2023 verschenen zijn dagboeken onder de titel ‘Dagboek van een filmmaker’ [1][2].
Een ontroerend afscheid van zoon Géza
Acteur Géza Weisz deelde in juni 2025 een emotioneel bericht over zijn dementerende vader [1][2]. ‘Langzaam glip je bij me weg en nu al mis ik je zo ontzettend. Terwijl ik je mond schoonveeg, je stevig omhels en je een fijne vaderdag toefluister, probeer ik mezelf te troosten, met de gedachte dat je er nog wel bent. Ik hou van je pap; ondanks dat je misschien niet meer precies weet wie ik ben, weet ik zeker dat je dat heel goed voelt’ [1][2]. Deze woorden krijgen nu extra betekenis. Frans Weisz laat een enorm oeuvre na dat varieert van arthouse tot reclamespots [1]. Voor hem gold: ‘Niet-filmen is voor mij niet-leven’ [4].