Recordbrekende haka: Nieuw-Zeeland herneemt trots
Auckland, maandag, 30 september 2024.
Meer dan 6.000 Nieuw-Zeelanders verbraken het wereldrecord voor de grootste massale haka in Auckland. Ze overtroffen het Franse record uit 2014. De Ka Mate haka, bekend van het All Blacks rugbyteam, werd uitgevoerd op Eden Park. Organisatoren zien het als het terughalen van een nationaal erfgoed.
de historische prestatie
Op zondag 29 september 2024 was Eden Park in Auckland gevuld met energie en trots. In totaal 6.531 deelnemers verzamelden zich om de Ka Mate haka uit te voeren, een traditionele Māori-dans die beroemd is geworden door het nationale rugbyteam, de All Blacks. De dans, die bestaat uit krachtige bewegingen, stampende voeten en ritmisch geschreeuw, werd uitgevoerd met een intensiteit die de lucht deed trillen. De menigte was vastbesloten om het record, dat sinds 2014 in handen was van Frankrijk, te heroveren. En dat is gelukt; een adjudicator bevestigde dat de poging succesvol was, waardoor Nieuw-Zeeland het record weer in bezit heeft[1].
betekenis voor nieuw-zeeland
Voor de Nieuw-Zeelanders gaat het niet alleen om het breken van een record; het gaat om het terugbrengen van de ‘mana’—de trots en eer—van de haka naar zijn thuisland. Michael Mizrahi, de directeur van de recordpoging in Auckland, verwoordde het treffend: ‘Het is niet alleen dat we het van de Fransen willen afnemen, het is een nationaal erfgoed dat iemand van ons heeft afgenomen. Het heeft een enorme betekenis voor ons als Nieuw-Zeelanders.’ De haka wordt gezien als een symbool van culturele identiteit en verbondenheid, en het terugwinnen van het record voelt als een overwinning voor de hele natie[1].
de geschiedenis van de ka mate haka
De Ka Mate haka werd rond 1820 gecomponeerd door de krijger Te Rauparaha om zijn ontsnapping aan een rivaliserende stam te vieren. Het is een dans die diep geworteld is in de Māori-cultuur en wordt vaak uitgevoerd bij belangrijke gelegenheden. Volgens de Nieuw-Zeelandse wet wordt de Ka Mate haka beschermd door de Ngati Toa-stam, die de culturele bewakers zijn van deze traditionele dans. Het herwinnen van het wereldrecord is een eerbetoon aan deze rijke geschiedenis en traditie, en het is een bron van trots voor zowel de Māori-gemeenschap als heel Nieuw-Zeeland[1].